16 november 2017. Abel Tasman Park

Slapen doen we hier als de beste. Zoveel nieuwe indrukken iedere dag en veel frisse lucht maakt een mens wel slaperig. Maar we zijn altijd wel bijtijds weer wakker. Zo zitten we vanmorgen even na 09.00 uur weer in de auto op weg naar Totaranui. Hiervandaan vertrekken watertaxi's naar locaties in het Abel Tasman Park die alleen per boot of lopend zijn te bereiken. We moeten een 10 km lange, onverharde, kronkelige weg daar naartoe rijden. Diverse keren hebben we een prachtig uitzicht op de oceaan. Bij Totaranui aangekomen zien we een prachtig gelegen camping. Heerlijk rustig aan de baai. Later horen we dat in het hoogseizoen hier 1.200 mensen per nacht verblijven en zien we op de plattegrond velden A t/m W. Van al die drukte is nu absoluut niks te merken. Rond 11.00 uur vertrekken we met de watertaxi naar Awaroa.  Het 1e afzetpunt. Je kunt kiezen uit diverse afzetpunten. Bij ieder punt is een kampeermogelijkheid. We zien dan ook veel, met name jonge mensen met een grote rugzak en matje e.d. onderweg. Bij ons afzetpunt Awaroa is een lodge,  mooi gelegen tussen al het groen van het Abel Tasman Park. Een leuke plek met prachtig uitzicht en binnen diverse open haarden. We gaan zitten op een mooi plekje buiten en René zegt tegen Petra: hoe laat komen de olifanten? Grapjas, dat is ergens anders. Na de heerlijke koffie met muffin gaan we op pad. We gaan terug lopen naar het beginpunt. We hoeven ons niet echt te haasten, want we moeten de Awaroa Inlet over steken. Een inham die met de getijden vol of leeg loopt. We moeten uiteindelijk toch een stuk bootje baden en dat meerdere keren. Wadlopen noemt René het. Al met al zijn we bij elkaar ongeveer een uur bezig dit droog gevallen stuk over te steken. Al die tijd op blote voeten, oh zo lekker met al die schelpen. Een goede training voor Petra's voeten, die er niet echt gelukkig van wordt. Als we zijn over gestoken gaan we een prachtig bos in, waar we ogen te kort komen. Ook horen we op meerdere plaatsen vogels, die zich niet laten zien. Het bos wordt afgewisseld met prachtige stukken strand, wat we tussen de bomen door soms ook zien liggen. Het venijn zit zoals meestal in de staart: het laatste stuk bos heeft een behoorlijk steil pad en de temperatuur is ook behoorlijk opgelopen. Wel heerlijk korte broeken weer. Vreemd in november. Tegen half 5 zijn we weer terug bij de camper, eten een appeltje en gaan richting supermarkt. In iedere supermarkt staat de wijn per soort, dus niet per merk. Henk heeft ons verteld over een Pinot Noir uit Marlborough, Nieuw Zeeland,  maar er staan wel 50 of 60 verschillende Pinot Noir's, maar die dus niet. Het bier staat in een ijskoude ruimte, in iedere supermarkt, soms in een achteraf hoek. En de flesjes die gewoon In de winkel staan staan ook gekoeld. Wel zo gemakkelijk, gelijk drinkbaar. In Takaka is de kleinste craft brouwerij van NZ, maar we besluiten om gewoon in de supermarkt wat biertjes van hen te kopen. En zo zitten we wat later op de camping met bier, pinda's en chips. Lekker na te genieten.